Το δημοψήφισμα του 2015 υπήρξε ένα ορόσημο στην πολιτική ζωή του τόπου. Η συντριπτική νίκη του «ΟΧΙ» παρά τις επιθυμίες του συνόλου του πολιτικού κόσμου της χώρας (ακόμα και της κυβερνώσας αριστεράς όπως αποδείχτηκε) αφού τρόμαξε προσωρινά πολλούς εντός και εκτός ελλάδας αποδείχτηκε μια συντριπτική ήττα αφού ο Αλέξης Τσίπρας πήρε το αποτέλεσμα και (δεν μπορώ να το πω πιό ευγενικά) μας το έχωσε στον πάτο ψηφίζοντας νέο μνημόνιο με την συνεργασία των υπέρμαχων του «ΝΑΙ» δηλαδή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Ήταν απολύτως αναμενόμενο να υπάρχουν αναταράξεις και έτσι ένας ικανός αριθμός βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος αποχώρησε διατηρώντας τουλάχιστον την αξιοπρέπειά του με προεξέχοντα τον «iconic» υπουργό οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη. Τη σημαία δηλαδή της εξάμηνης αντίστασης στις καταστροφικές προσταγές των ευρωπαίων. Ακολούθησαν εκλογές τον Σεπτέμβριο και με κεκτημένη ταχύτητα από τις εκλογές του Ιανουαρίου και λόγω του περιορισμένου χρόνου που δεν επέτρεψε στις αντιμνημονιακές δυνάμεις να ανασυνταχθούν καθώς και την ύπαρξη υπηρεσιακού αρχηγού της ΝΔ ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισαν ξανά τις εκλογές ορκιζόμενοι πίστη στις μνημονιακές υποχρεώσεις
Ξαφνικά δεν υπήρχε αντίπαλο δέος. Το ΚΚΕ περιχαρακωμένο στα δικά του συμφέροντα όπως συστηματικά κάνει 30 χρόνια και οι αντιμνημονιακές δυνάμεις σε μια συνεχή κρίση ταυτότητας και προσωπικών επιδιώξεων αφού δεν μπήκαν στη βουλή συντηρούσαν το γνωστό φαινόμενο της ελληνικής αριστεράς με τις ατέρμονες αναλύσεις και τις προσωπικές και μικροπολιτικές επιδιώξεις μικραίνοντας συνεχώς και σταθερά τόσο σε πολιτική ισχύ όσο και στα μάτια του κόσμου.
Το αντίπαλο δέος ήρθε από το εξωτερικό και (έκπληξη) από έναν έλληνα. Ο Γιάννης Βαρουφάκης με τον Σρέτσκο Χόρβατ ιδρύουν το «Democracy in Europe Movement 2025» (DiEM25) το οποίο είναι ένα κίνημα που ζητάει μια «άλλη Ευρώπη» μακριά από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τον έλεγχο των τραπεζών. Το κίνημα απλώνεται αποκτάει λόγο και παρακλάδια σε όλη την Ευρώπη.
Τον Μάρτιο του 2018 ιδρύεται από τον Γιάνη Βαρουφάκη το ΜέΡΑ25 (Μέτωπο Ρεαλιστικής Ανυπακοής 25) το πρώτο κόμμα «branch» του DiEM25 με σκοπό να κατέβει στις ελληνικές εκλογές.
Κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία και αρχίζει και η προσωπική αναδρομή στη σχέση μου με το ΜέΡΑ25.
Ως υπέρμαχος του «ΟΧΙ» και πεπεισμένος από ότι οι πολιτικές που επιβάλλονται στην Ελλάδα από την ευρώπη και το ΔΝΤ οδηγούν στην καταστροφή (κατι που το βλέπουμε) σπεύδω να ενημερωθώ για το ΜέΡΑ25. Υπάρχει βέβαια ήδη η εκτίμηση στο πρόσωπο του Γιάνη Βαρουφάκη τόσο για τα τυπικά προσόντα (καθηγητής οικονομικών με επιρροή διεθνώς) όπως και για τη στάση που κράτησε το εξάμηνο της υπουργικής του θητείας καθώς και την αποχώρησή του από αυτό αρνούμενος την προδοσία της ψήφου του 62% του ελληνικού λαού (aka:κωλοτούμπα). Ένα κόμμα όμως είναι κάτι άλλο.
Αντιγράφω από το μανιφέστο :
Η σκέψη μου είναι «επιτέλους ένα νέο κόμμα που δεν αναπαράγει απλά ευχολόγια έχει συγκεκριμένες προτάσεις και ξεφεύγει ταυτόχρονα από το δίπολο δεξιά-αριστερά». Δεν έκανα λάθος. Ο ιστότοπος του κόμματος είναι γεμάτος με πρακτικές εφαρμόσιμες προτάσεις για σχεδόν όλα τα θέματα της χώρας. Προφανώς δεν είναι όλες δουλεμένες στο έπακρο και κάποιες εγείρουν ερωτήματα για την εφαρμογή τους αλλά είναι προτάσεις «επι του πρακτέου» όχι ευχολόγια.
Εντάξει είμαστε ΟΚ εδώ αλλά οι άνθρωποι ? Τον Βαρουφάκη τον ξέρουμε ποιοί άλλοι είναι ? Οι άνθρωποι εφαρμόζουν τις πολιτικές, χωρίς τους ανθρώπους όλα είναι κενό γράμμα. Δεν ήξερα κανέναν. Η Σοφία Σακοράφα και ο Κρίτων Αρσένης εντάχθηκαν λίγο αργότερα και το μόνο αναγνωρίσιμο πρόσωπο όχι όμως πολιτικό ήταν ο Κλέων Γρηγοριάδης. Πράγμα που σήμαινε «καινούργιοι άνθρωποι». Και αυτό είναι πολύ καλό. Οι «έμπειροι πολιτικοί» είχαν γυρίσει την πλάτη στον Γιάνη Βαρουφάκη μετά τη δαιμονοποίησή του ως δήθεν υπεύθυνου του κλεισίματος των τραπεζών και η αριστερά της χώρας δεν πλησίαζε διότι και το DiEM25 και το ΜέΡΑ25 είναι ευρωπαϊκά κόμματα. Όχι «φεύγουμε από την ευρώπη και το ευρώ» αλλά «διορθώνουμε την ευρώπη» κάτι το οποίο δεν μπορούσαν να δεχτούν οι δραχμιστές. Άρα ένα κόμμα χωρίς βαρίδια.
Για μένα ήταν η ιδανική συνθήκη
Αρχηγός με εγνωσμένο κύρος ήθος και αναγνωρισιμότητα και όχι μόνο εντός των τειχών, σύνδεση με ένα πανευρωπαϊκό κίνημα, απαλλαγμένο από τις εμφυλιοπολεμικές εμμονές του διπόλου «δεξιά-αριστερά», καινούριοι άνθρωποι (ναι ρίσκο αλλά καλύτερα από καριερίστες και σελέμπριτις της πολιτικής που έχουν αποδείξει τη μη αξία τους), προτάσεις συγκεκριμένες απλές και κατανοητές (δεν λείπουν οι πολύπλοκες αναλύσεις για όποιον ήθελε να εμβαθύνει) και κάπως έτσι γίνεται η ηλεκτρονική εγγραφή μου και συμμετοχή στο κόμμα. Έγινα «συνοδοιπόρος»
Ακολουθούν mail και μηνύματα για εγγραφές σε «τομείς» για δήλωση υποψηφιοτήτων για όργανα, για ψηφοφορίες για πρόσωπα και για θέσεις πράγματα συμμετοχή σε συζητήσεις κλπ κλπ. Ενδιαφέροντα πράγματα, ενεργή συμμετοχή για όποιον έχει τη διάθεση και το mentality να συμμετέχει όχι για μένα όμως.
Προσωπικά θα περιοριζόμουν στη στήριξη στον προσωπικό μου κύκλο και στις πολιτικές συζητήσεις που κάνουμε φίλοι γνωστοί συνάδελφοι. Και φυσικά στο λογαριασμό μου στο τουιτερ που ως ψευδώνυμος παρέχει κάποιους βαθμούς ελευθερίας και είναι κατ εξοχήν πολιτικό μέσο.
Έζησα και στον πραγματικό κόσμο και στο τουίτερ όλη την πορεία από το «τι είναι αυτό ?» και μόλις εξηγούσες «α ο Βαρουφάκης» μέχρι το «εντάξει δεν έχει άδικο» και «καλά τα λέει» και «έλα ρε έχει και πανευρωπαϊκό κόμμα» και φυσικά τις ακραίες αντιδράσεις από τους «ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΜΑΣ» και την έκπληξη σε όσους εξηγούσες «είναι φιλοευρωπαϊκό κόμμα δεν ζητάει έξοδο από ΕΕ και ευρώ». Στο τουίτερ έκανα σχεδόν καμπάνια υπέρ του κόμματος πάντα προσπαθώντας να εντάξω ο χιούμορ και την πλάκα που το μέσο «απαιτεί». Οι σοβαροφανείς πολιτικές δηλώσεις δεν ήταν έτσι κι αλλιώς ποτέ του γούστου μου κι έτσι προσπαθούσα να ρίξω αυτό το πέπλο της ελαφρότητας σε ότι έλεγα. Παράλληλα προσπαθούσα να παρακολουθώ τις δράσεις των στελεχών του κόμματος και των λογαριασμών τους στα social. Οι ευρωεκλογές πλησίαζαν.
Λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές οι δημοσκοπήσεις (και οι στοιχηματικές) έδιναν στο ΜέΡΑ25 γύρω στο 1%. Ήμουν σίγουρος οτι δεν ήταν έτσι. Είχα παρακολουθήσει την εξέλιξη από την εκδήλωση στελέχους σε καφενείο της Κέρκυρας με εφτά άτομα μέχρι την τελευταία ομιλία του Βαρουφάκη σε ένα κατάμεστο Βελλίδειο με τον κόσμο να ζητάει και να μη βρίσκει καρφίτσες με το πορτοκαλί χελιδόνι σύμβολο του κόμματος και την πληθώρα των reactions στο τουίτερ που ανέβαιναν εκθετικά.
169.635 ψήφοι ποσοστό 2,99%. Μη είσοδος στη βουλή για λιγότερες από 100 ψήφους. Τρομερή πικρή επιτυχία που δύσκολα καταπίνεται αλλά ένα μήνα μετά στις βουλευτικές το ΜέΡΑ25 εισέρχεται θριαμβευτικά στη βουλή με 9 βουλευτές ξεπερνώντας το 3%. Ενα κόμμα ενός έτους χωρίς μιντιακή υποστήριξη και χωρίς εθνικοπατριωτικές κορώνες.
Από εκείνη τη μέρα και μετά είδαμε κάτι που στην Ελλάδα πολύ δύσκολα έως ποτέ το βλέπουμε. Ενα μικρό κόμμα με βουλευτές καινούριους ανθρώπους στην πλειοψηφία τους γυναίκες να κάνει δυναμική ουσιαστική αντιπολίτευση χωρίς να ρίχνει το επίπεδο και προάγοντας τον πολιτικό πολιτισμό. Οι βουλευτές του (όχι όλοι βέβαια αλλά οι 7 στους 9) να δουλεύουν εντός και εκτός βουλής να «υπάρχουν» στο δρόμο στην κοινωνία στη βουλή και στα social media και πολλές φορές με πρώτο βιολί βέβαια τον Γιάνη Βαρουφάκη να έχουν καταγράψει ομιλίες στη βουλή και δράσεις που έμειναν με θετικό πρόσημο στο μυαλό των πολιτών. Σε συνδυασμό με κάποια άτομα που ανέλαβαν ρόλους εκτός βουλής η φωνή του κόμματος ακουγόταν όλο και περισσότερο. Το κόμμα είχε ένα site πληρως ενημερωμένο και στο κανάλι του Youtube ανέβαιναν τα πάντα. Ο Γιάνης Βαρουφάκης απαντούσε σε ερωτήματα πολιτών και καλούσε ο ίδιος δημοσιογράφους για συνέντευξη για να αντιμετωπίσει τον αποκλεισμό από τα ΜΜΕ. Η ερώτηση «τί είναι αυτό» αντικαταστάθηκε με την «ωραία τα είπε ο δικός σου» στ αυτιά μου ή στα ηλεκτρονικά μηνύματα και από ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα. Ο πρώτος χρόνος του ΜέΡΑ25 στη βουλή ήταν μια τρομερή επιτυχία. Αν με ρωτούσε κα΄ποιος τότε θα έλεγα οτι τα ποσοστά του μπορεί να φτάνουν και σε διψήφιο νούμερο. Θα ήταν μια αυθαίρετη εκτίμηση βέβαια αλλά το ίδιο αυθαίρετη ήταν και η εκτίμησή μου (με το ίδιο δείγμα) για το ποσοστό στις εκλογές που επιβεβαιώθηκε.
Ο ενθουσιασμός και η φούρια του πρώτου χρόνου δεν επέτρεψε σε κανέναν (σε μένα σίγουρα όχι αλλά απ ότι φαίνεται και στην ηγεσία του κόμματος) να ασχοληθούν με τα εσωκομματικά. Θα έφτανε μια χαρτογράφηση του προφίλ ψηφοφόρων και στελεχών για να δείξει πράγματα που κατόπιν τα έφερε η ζωή μπροστά μας. Ένα καινούριο κόμμα μαζεύει πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους που μπορεί απλά΄να υπηρετούν ατζέντες και να βρήκαν χώρο να είναι τυχοδιώκτες ή και απλά΄ γραφικοί που θεωρούν οτι το κόμμα υποχρεούται να υπηρετήσει τις προσωπικές τους εμμονές. Αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να απομακρυνθούν και το κόμμα να επιλέξει ανθρώπους που μετά από εκπαίδευση θα βγούν μπροστά. Έτσι θα είχαμε αποφύγει και το «είστε προσωποκεντρικό κόμμα». Υπήρχε πενία στα στελέχη και αυτό δεν αντιμετωπίστηκε. Το κόμμα εξ αρχής ήταν αυτό που λέμε «προοδευτικό». Oικολογία, δικαιώματα προσφύγων, έμφυλα δικαιώματα, φιλοζωία, φεμινισμός, κατά της πατριαρχίας κλπ κλπ you name it. Σε όλα αυτά είμαστε υπέρ και πολύ καλά κάνουμε και μάλιστα σε μια γενναία κίνηση είχαμε την πρώτη τρανς υποψήφιο βουλευτή. Οι άνθρωποι που ασχολούνται συνήθως με αυτά είναι συνήθως (θα το πω ευγενικά) «παθιασμένοι». Παθιασμένοι και δεν σηκώνουν και μύγα στο σπαθί τους. Έτσι, αφού διεκδικούσαν κέρδιζαν και σιγά σιγά η ρητορική του κόμματος άρχισε να βαραίνει προς τα εκεί. Στα πόστ των μελών και των στελεχών άρχισαν να μπαίνουν παπάκια και η γραμματική της woke κουλτούρας (όλ@ τα άνθρωπα πχ) η λέξη «πατριαρχία» έγινε καραμέλα μιας και είχε ξεκινήσει και το ελληνικό metoo και γενικά η ιεράρχηση των προβλημάτων άρχισε να χωλαίνει. Δεν θα ξεχάσω οτι ο Γιάνης Βαρουφάκης χρειάστηκε να απολογηθεί σε μιά ομάδα εκπροσώπων φιλοζωικών οργανώσεων επειδή η βουλεύτρια Αδαμοπούλου είπε οτι δεν είναι σωστό να στειρώνουμε όλα τα αδέσποτα. Τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών ήταν άλλα. Φυσικά το κόμμα ασχολούνταν και μάλιστα περισσότερο από τα άλλα κόμματα με τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών (ακρίβεια, εργασιακά, παιδεία, υγεία, κόκκινα δάνεια κλπ) και οι αναλύσεις το κόμματος κυρίως στα οικονομικά ήταν όπως πάντα σωστές και πλήρεις. Επίσης είναι το μόνο κόμμα που καταγγέλει την ντόπια ολιγαρχία και το καθεστώς που προσπαθεί να στήσει (και καταφέρνει μετά με την πανδημία) ο Μητσοτάκης. Όλα τα άλλα κόμματα είναι σε αντιπολιτευτική νάρκη αλλά για κάποιο λόγο στη δική του ρητορική και δράση έδωσε περισσότερο χώρο στα identity politics. Αυτό οδήγησε μερίδα του κόσμου να θεωρεί οτι είναι ένα ελιτίστικο κόμμα που ασχολείται με «first world problems» και τότε (λίγο πριν την πανδημία) ήταν που άκουσα πρώτη φορά «ναι ρε φίλε αλλά αυτούς οι ανεμογεννήτριες και οι ΛΟΑΤΚΙ τους ενδιαφέρουν». Άδικο μεν ενδεικτικό δε.
Αχ η πανδημία. Νεκρός πολιτικά χρόνος που όμως πυροδότησε κοινωνικές εντάσεις και όχι μόνο. Γενικά εντάσεις σε κάθε δομή. Υγειονομικά δεν έχει νόημα να πούμε κατι όλοι (καλώς) και το μέρα δεν είχαν άλλη επιλογή από το να στηρίξουν τα όποια μέτρα άσχετα αν κάποια στην πορεία αποδείχτηκαν ηλίθια. Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε είναι οτι με μια μη ξεκάθαρη θέση ανέχτηκε (και ακόμα ανέχεται αντιεμβολιαστές). Φάουλ. Πράγματα που έβραζαν δεν μπορούσαν να βγούν προς τα έξω και να εκφραστούν. Ο Γιάνης Βαρουφάκης έκανε την σωστότερη εκτίμηση για την ύφεση (λοιδορήθηκε βέβαια τότε για να επιβεβαιωθεί ένα χρόνο αργότερα). Το 1ο διαβουλευτικό συνέδριο αναβάλλεται και το πρώτο μέρος του γίνεται τελικά τον Μάιο του 2021 όπου για πρώτη φορά ακούγεται η λέξη «ρήξη». Λίγο πριν σε συνέντευξη στη Μαριάννα Πυργιώτη ο Βαρουφάκης λέει «ναι είμαστε αριστερά αλλά δεν το πολυλέμε γιατί κάποιες λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους». Ο ίδιος μέχρι τότε δήλωνε «εγώ είμαι αριστερός αλλά το κόμμα όχι» κάτι που όπως είπαμε πριν το έλεγε και το μανιφέστο. Λίγους μήνες μετά έγραψα αυτό :
Φυσικά είχα κάνει λάθος. Ίσως κάποιοι στο κόμμα δεν ήθελαν να ακούνε «το νέο ποτάμι» που ξεστόμιζαν κάθε τόσο οι «πολύ αριστεροί» αν και σε κάθε νοήμονα άνθρωπο ήταν ξεκάθαρο οτι δεν υπήρχε καμμία σχέση. Το κόμμα ήδη όδευε ολοταχώς στην παγίδα που λέγεται «αριστερό γκρουπούσκουλο» κάτι που στην πατρίδα μας είναι είδος που υπάρχει σε πληθώρα. Αποφασίστηκε στην ουσία να αποδιωχθεί εκείνο το μετριοπαθές κομμάτι που δεν αυτοπροσδιορίζεται με το ξεπερασμένο δίπολο «δεξιά – αριστερά» μπορεί να μετακινηθεί από κόμμα σε κόμμα ανάλογα με την περίσταση και τελικά βγάζει κυβερνήσεις. Αυτό ακριβώς το κόμματι που έδωσε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στο ΜέΡΑ25 το 2019. Άρχισε λοιπόν το «άνοιγμα» στην αριστερά και άπλωσαν και χέρι φιλίας μέχρι και στο ΚΚΕ. Αλήθεια θα ήθελα να μάθω ποιός το σκέφτηκε αυτό. Θα ήθελα να μάθω ποιός πίστεψε οτι το περιχαρακωμένο ΚΚΕ που λειτουγεί με όρους θρησκευτικής σέχτας από το 1990 και μετά θα ανταποκρινόταν στο κάλεσμα του ΜέΡΑ25. Για ποιόν λόγο αλήθεια να το κάνει ? Το δεύτερο άπλωμα χεριού γίνεται στις «συλλογικότητες» πάλι σε ένα ρεσιτάλ λάθος εκτιμήσεων. Στις «συλλογικότητες» στην Ελλάδα δεν μπορούν να συνενοηθούν τα μέλη μεταξύ τους, τι μας κάνει να πιστεύουμε οτι μπορούμε να τους μαζέψουμε κάτω από τη στέγη ενός κόμματος που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν «συστημικό» ? Αστεία πράγματα.
Η αλήθεια είναι οτι πίστευα πως όλα αυτά θα γίνουν αντιληπτά εγκαίρως. Και πάλι διαψεύστηκα. Το β μέρος του 1ου διαβουλευτικού συνεδρίου σφράγισε με κάθε επισημότητα την αριστερή στροφή του ΜέΡΑ25 και μάλιστα ο προσεκτικός παρατηρητής θα έβλεπε στην είσοδο του συνεδρίου τις υψωμένες γροθιές να έχουν υποσκελίσει το χελιδόνι και τη λέξη «Ρήξη» να κυριαρχεί. Αρα δεν μιλάμε για μια μετριοπαθή αριστερά αλλά για μια «επαναστατική» αριστερά. Αυτό για μένα ήταν εξαιρετικά αστείο. Όποιος έχει πάει σε εκδήλωση του ΜέΡΑ25 θα έχει παρατηρήσει οτι η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων εκεί είναι nerds, φυτά. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μετατρέπεσαι από nerd σε σκληρό επαναστάτη επειδή έβαλες στην αφίσσα δυό υψωμένες γροθιές και επειδή πιπιλίζεις τη λέξη «ρήξη». Για να μην παρεξηγηθώ λατρεύω τa nerds θεωρώ τον εαυτό μου κομματι τους και όταν ήμουν έφηβος ήμουν ο ορισμός. Πιστεύω οτι οι nerds θα σώσουν τελικά τον κόσμο και δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσποιούνται οτι είναι κα΄τι άλλο.
Και πάμε στη λέξη «ρήξη». Κανένας στο κόμμα δεν συνειδητοποίησε οτι ζητάει από έναν κόσμο παραζαλισμένο από την πανδημία οικονομικά εξαντλημένο από τις αυξήσεις που η κυβέρνηση μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν κατάφερε να ελέγξει στο ελάχιστο, έναν κόσμο φοβισμένο από τον πόλεμο στη γειτονιά του που μόλις είχε ηρεμήσει (συνηθίσει είναι το σωστό) τα μνημόνια του σκάνε κατακέφαλα τέτοια πράγματα και αναγκάζεται να ζει με επιδόματα να κάνει τη «ρήξη» ενώ παλεύει να συνέλθει προσωπικά.
Ας είναι. Το κόμμα συνεχίζει να είναι αξιέπαινο κοινοβουλευτικά να τα λέει χύμα και καταφέρνει να γίνει το πρώτο κόμμα που ονοματίζει τα λαμόγια που λυμαίνονται τον πλούτο της χώρας και κατακλέβουν την τσέπη του πολίτη. Ο Κλέων Γρηγοριάδης μηνύεται γι αυτόν ακριβώς το λόγο αρνούμενος την βουλευτική ασυλία. Παρά τα τακτικά λάθη το ήθος είναι εκεί. Δεν πρόκειται να αναφερθώ στα στελέχη και τις βουλεύτριες που αποχώρησαν από το κόμμα. Όλοι/ες έφυγαν επειδή δεν εξυπηρτούνταν η προσωπική τους ατζέντα οπότε είναι ανάξιοι/ες λόγου. Οι καταγγελίες δε για σεξιστική συμπεριφορά είναι αστείες σε ένα κόμμα που κατηγορείται για το αντίθετο (την έντονη δηλαδή ενασχόληση με θεματα φεμινιστικά και έμφυλα δικαιώματα) για ένα κόμμα που ο αρχηγός του στις δημόσιες συζητήσεις βάζει όρο για κάθε άντρα που ρωτάει πρέπει να ρωτάει και μια γυναίκα (ναι συμβαίνει αυτό). Θα πούμε γι αυτούς που ήρθαν
Ήμουν σίγουρος οτι δεν θα πάνε καλά τα πράγματα. Όταν ήρθε ο Δημήτρης Ζερβουδάκης σιγουρεύτηκα. Θα μου πεις γιατί τι έχει ο Δημήτρης Ζερβουδάκης ? Τιποτα. Τουναντίον είναι ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης και ένας καταπληκτικός άνθρωπος που ένιωθε οτι ήθελε να βοηθήσει. Τον συμπαθώ ιδιαιτέρως. Όλοι του κόμματος χάρηκαν τότε γιατί δεν πρόσεξαν οτι καταρίφθηκε το μοτο «για τους ανθρώπους όχι για τα αξιώματα». Στα δικά μου μάτια το να παρουσιάζεις ως «μεταγραφή αεροδρομίου» κάποιον όσο και ικανός κι αν είναι σε ένα κόμμα ο οποίος όλη την προηγούμενη περίοδο δεν είχε συμμετάσχει στις δράσεις και δεν ήταν καν μέλος και να τον «φυτεύεις» υποψήφιο, είναι ήττα. Τι απέγιναν οι ψηφοφορίες τα όργανα του κόμματος κλπ κλπ. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τη διαφορά. Δεν ήρθε ο Ζερβουδάκης να πει «στηρίζω το ΜέΡΑ25». Στα μάτια μου ήρθςε κατόπιν συναλλαγής με αντίτιμο υποψηφιότητα σε «εκλόγιμη» θέση. Το ίδιο έγινε και με την Ηρω Διώτη πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που ήρθε στο κόμμα να «στηρίξει» αλλά ήταν βέβαιο οτι θα πάρει υποψηφιότητα. Ξαναλέω. Τι απέγινε το «για τους ανθρώπους όχι για τα αξιώματα» ? Γιατί να μη δουλε΄ψουμε με ανθρώπους που υπηρέτησαν το κόμμα από το 18 και να ζητάμε «προσωπικότητες» που ήρθαν σίγουρα για τα αξιώματα ? Θα μπορούσα να απαριθμήσω στελέχη που ήταν στο κόμμα απ την αρχή και άξιζαν να βγούν μπροστά και στάλθηκαν υποψήφιοι σε επαρχίες που δεν υπήρχε περίπτωση ούτε στο εκατομμύριο να πα΄ρουν έδρα
Η ήττα σφραγίστηκε στην συνεδρίαση της προεκλογικής κεντρικής επιτροπής στην οποία ανακοινώθηκε η συμπόρευση με την ΛΑΕ και η προσθήκη «συμμαχία για τη Ρήξη» στο όνομα του συνδυασμού. Μίλησαν διάφοροι υπέργηροι αριστεροί και η ηγετική ομάδα της ΛΑΕ με κοινή συνισταμένη την ξύλινη αριστερή γλώσσα περασμένων δεκαετιών. Το κόμμα και επισήμως είχε γίνει ΜΛ ΚΚΕ ξερωγώ. Πρέπει πλέον να δικαιολογούμε γιατί δεχτήκαμε τους αντιευρωπαϊστές και τους δραχμιστές ενώ εκλεγήκαμε ως ευρωπαϊκό κόμμα. Μη σου ΄τύχει. Σαν να μην έφτανε αυτό τα (έμπειρα) στελέχη της ΛΑΕ, ενα κόμμα που να θυμίσω στις εκλογές του 19 είχε πάρει μόλις 15.000 ψήφους κατέλαβαν τα ψηφοδέλτια και μάλιστα σε προνομιούχες θέσεις. Χαρακτηριστικά στους 5 υποψηφίους του νομού Κερκύρας οι 2 ήταν ΛΑΕ. Αφού είπα για Κέρκυρα επιστρέφω στην πενία στελεχών. Δεν είναι δυνατόν να ζητάς εκλογικά ποσοστά όταν οι υποψήφιοί σου δεν έχουν καμιά επαφή με την τοπική κοινωνία ειδικά στην επαρχία. Αυτό έγινε στην Κέρκυρα. Αν έγινε και αλλού είναι ακόμα ένας λόγος της ήττας. Αυτό που λέγαμε «κόμμα χωρίς βαρίδια» χάθηκε. Ο κόσμος ΄ξέρει τι θα πει «Στρατούληδες».
Συνοπτικά το ΜέΡΑ25 κατεβαίνει στις εκλογές του 23 ως ενα τελείως διαφορετικό κόμα από αυτό που κέρδισε την εκπροσώπησή του το 2019. Identity politics, αριστερίλα, επαγγελματίες πολιτικοί με παρελθόν, αντιπροσώπευση μακριά απ την κοινωνία, ακόμα και οι εφτά τομές άλλαξαν και έγιναν κα΄τι άλλο γενικόλογο και «πιασάρικο». Μόνη όαση οι συνετεύξεις (όχι οι ομιλίες) που έδινε ο Γιάνης Βαρουφάκης. Στις ομιλίες ακολουθούσε και ο ίδιος αυτή την παλαιοαριστερή ρητορική με τις «ρήξεις» και τους «αγώνες» και τις «αριστερές» και τις υψωμένες γροθιές.
Οι «συνοδοιπόροι» γίναμε «σύντροφοι». Έως ότου γίνουμε πάλι συνοδοιπόροι σας χαιρετώ
ΥΓ. Δεν θελω πραγματικά να μιλήσω για τον μήνα ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Τα παρακάλια «ο καθένας μας να φέρει άλλη μια ψήφο» και τα «θέλετε αυτή τη φωνή στη βουλή» και τα μελό ΑΙ generated «Jodi» graphics εκφράζουν μια ηττοπάθεια και μια αισθητική που δεν ταιριάζει σε μένα προσωπικά και δεν θα έπρεπε να την ανεχτεί το ΜέΡΑ25
Υπάρχει μια ιστορία που την άκουσα μικρός και που με προβλημάτιζε τότε γιατί δεν μπορούσα να την καταλάβω.
Drone (@spigaro) 