* Αν κάποιος περιμένει να διαβάσει για τη νίκη της ΝΔ ή την μη είσοδο στη βουλή του ΜέΡΑ25 ας μη συνεχίσει την ανάγνωση. Αυτά μετά τις δεύτερες εκλογές
Πριν περίπου 10 χρόνια ψάχνοντας δασκάλα πιάνου, μας προτάθηκε από γνωστό ένα κορίτσι το οποίο είχε τελειώσει το τμήμα μουσικών σπουδών, είχε μεταπτυχιακό, έκανε διδακτορικό δούλευε περιστασιακά σε σεμινάρια και, προφανώς, έκανε ιδιαίτερα πιάνου για να συμπληρώσει το πενιχρό εισόδημά της. Με την πρώτη επαφή ήταν εύκολο να καταλάβεις. Το ντύσιμό της συντηρητικό για ένα κορίτσι 27 ετών, το σπίτι της διακοσμημένο κυρίως με εικόνες και στη βιβλιοθήκη δίπλα στο πιάνο οι παρτιτούρες κλασικής μουσικής έκαναν παρέα σε πατερικά κείμενα. Στη συνέχεια μάθαμε οτι έχει πέντε αδέρφια/ες όλα με ανώτατες σπουδές και τα δυό μεγαλύτερα στην ηλικία περίπου 30 ετών είχαν από 3 παιδιά ο καθένας.
Ημουν σίγουρος τότε οτι χάσαμε
Όσοι ζήσαμε την εφηβεία μας και τα πρώτα νεανικά μας χρόνια στη μεταπολίτευση (από την πτώση της χούντας δηλαδή μέχρι και την έναρξη των μνημονίων) θεωρούμαστε τυχεροί. Δεν περάσαμε τα βάσανα της μεταεμφυλιακής ελλάδας ούτε της χούντας. Η δημοκρατία παγιώθηκε στη χώρα, έγινε μέλος σ ένα κλειστό κλα΄μπ προηγμένων χωρών (Ευρωπαϊκή Ένωση) ερχόταν χρήματα υπήρχε ανάπτυξη και συνεχής πρόοδος σε όλα τα θέματα (οικονομικά, ισότητα, παιδεία κλπ κλπ). Με τον «ελληνικό» τρόπο όλα αυτά βέβαια που σημαίνει διαφθορά, νεοπλουτισμός, σπατάλη, διορισμοί, ρουσφέτια λαμόγια κλπ κλπ αλλά παρ όλα αυτά ο κόσμος πήγαινε μπροστά. Σταμάτησε η προίκα, η ποινικοποίηση της μοιχείας, θεσμοθετήθηκε ο πολιτικός γάμος, οι γυναίκες άρχισαν να βγαίνουν απ το σπίτι να σπουδάζουν και να δουλεύουν οι γονείς δεν κοίταζαν μόνο πως θα παντρέψουν τα κορίτσια, η τριτοβάθμια εκπαίδευση έγινε προσιτή λόγω και της οικονομικής ευημερίας, ξεκίνησε ο έλληνας να ταξιδεύει στο εξωτερικό μυαλά άνοιγαν εκτινάχθηκε ο τουρισμός η εκκλησία και η θρησκεία ήταν δουλειά κάποιων θρησκόληπτων γιαγιάδων και των παπάδων που ακόμα κι αυτοί κοίταζαν να «εκσυγχρονιστούν». Όλοι θυμόμαστε το «ελάτε όπως είστε» του αρχιεπίσκοπου στους νέους. Πιστεύαμε οτι η επιστήμη θα σώσει τον κόσμο, η θρησκεία ήταν κάτι σαν κοινωνική υποχρέωση. Βγαίναμε απ τον σκοταδισμό. Διασκεδάζαμε. Το 1989 έπεσε και το τείχος του Βερολίνου τελείωσε ο ψυχρός πόλεμος κι άλλη μιά αιτία σύγκρουσης και έριδας τελείωσε. Ο Φράνσις Φουκουγιάμα έγραψε για το «τέλος της ιστορίας». Στην ελλάδα συγκυβέρνησε το ΚΚΕ με τη ΝΔ όλα έδειχναν οτι οτι όλοι συγκλίνουμε σε κάτι ουσιαστικότερο από παμπάλαιες κόντρες αριστερά-δεξιά και μετά ήρθε το internet (μια κιβωτός άπειρης γνώσης εύκκολα προσβάσιμης) και πιστεύαμε ακράδαντα οτι ο κόσμος πάει μπροστά. Φυσικά υπήρχαν προβλήματα. Πολλά προβλήματα. Αλλά όχι προβλήματα που η λύση τους δεν ήταν ορατή ή τουλάχιστον εφικτή. Μεγάλωσαν τρεις τέσσερις γενιές της «μαλθακότητος της τρυφηλότητος και των σχεδιασμάτων» που έλεγε και ο Βύρων Πολύδωρας.
Εντωμεταξύ οι άλλοι έφτιαχναν στρατιώτες.
Φάγαμε την πρώτη φάπα με τα μνημόνια και την προσφυγική κρίση. Και δεν μιλάω για την οικονομική φάπα. Ξαφνικά αναδύθηκε ο εσμός του ναζισμού και του ρατσισμού (όχι τόσο ξαφνικά βέβαια αφού τα δείγματα με τους αλβανούς μετανάστες την δεκαετία του 90 ήταν σαφή). Ο σκινχεντ που είδα στο στρατό και τον σφαλιαρίζαμε βρήκε άλλους 500.000 ομοιδεάτες και απόκτησε εξουσία. Πιστεύαμε οτι δεν υπήρχαν οτι είχαν εξαφανιστεί και τα απομεινάρια ήταν κάποιοι γραφικοί που μετριούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Είναι γραφικοί αλλά είναι περισσότεροι. Αυτοί όμως είναι ένας κίνδυνος που εύκολα αντιμετωπίζεται. Το χαμηλό τους πνευματικό επίπεδο, η αντικοινωνική συμπεριφορά, η εγκληματική τους φύση, η αλαζονεία και φυσικά η εμετική τους κοσμοθεωρία δύσκολα βρίσκει χώρο ανάπτυξης σε μια σύγχρονη κοινωνία. Έφτασαν στο τοπ γρήγορα και γρήγορα έπεσαν. Τόσοι είναι και τόσοι θα μείνουν. Κι αν προσέξουμε θα μειωθούν.
Υπήρχε όμως άλλο ένα σεντόνι που έκρυβε εκπλήξεις
«Θα πάμε για καφέ ?» του λέω ? «Όχι σήμερα» μου λέει «θα πάω στον πνευματικό μου». Γέλασα. Όπως είχα γελάσει όταν μου είπε η θέουσα θειά μου όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο οτι στην Θεσσαλονίκη έχει καλούς πνευματικούς και να πάω να βρω έναν. Όπως γελούσα όταν κάποιος απ την φοιτητοπαρέα σταυροκοπιόταν όποτε περνάγαμε έξω από εκκλησία. Κάτι που στη Θεσσαλονίκη είναι μαρτύριο. Κάθε 10 μέτρα πρέπει να σταυροκοπιέσαι. Θα τα ξεπεράσουν αυτά λέγαμε. Είμαστε ευρώπη. Φυσικά λάθος. Εκατοντάδες (πολλές εκατοντάδες) χρόνια δεν ξηλώνονται έτσι εύκολα. Αν πίστευα στο υποσυνείδητο θα έλεγα οτι είναι κάτι καρφωμένο εκεί. Αλλά ούτως η άλλως είναι κάτι που χαράζουν στον εγκέφαλό μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε και θέλει συνειδητή προσπάθεια να το σβήσεις.
Αντίθετα απ ότι λένε οι επίσημες θρησκείες η πίστη είναι εύκολο πράγμα. Πιστεύεις, ακολουθείς κανόνες, έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Υπάρχουν οι πιστοί και υπάρχουν οι αμαρτωλοί. Αυτό επιτρέπεται το άλλο δεν επιτρέπεται. Έχεις δυσκολίες σε δοκιμάζει ο θεός. Έχεις επιτυχίες δοξάζεις τον θεό. Κουτάκια ωραία τακτοποιημένα. Ειδικά όταν το περιβάλλον δεν είναι εχθρικό σ αυτό που πιστεύεις και μάλιστα η πίστη σου αυτή σου δίνει κοινωνική καταξίωση.
Στην Ελλάδα είμαστε οι περισσότεροι χριστιανοί ορθόδοξοι με μια γκάμα που κυμαίνεται από το είμαι χριστιανός για να τρώω με αφορμή τις γιορτές, πάω κάθε μεγάλη παρασκευή και στο γάμο μου στην εκκλησία, είμαι χριστιανός για την τήρηση των παραδόσεων και των κοινωνικών υποχρεώσεων, είμαι ευσεβής αλλά σεμνός δεν το διαφημίζω και είμαι πολύ πιστός ή είμαι χριστιανοταλιμπάν. Φυσικά το πακετάκι για όσους είναι από την ευσέβεια και πέρα περιλαμβάνει και τα «θρησκεία» «οικογένεια» και εσχάτως «ψέκα». Και φυσικά υπάρχουν και οι επαγγελματίες. Οι οποίοι στη χώρα επιβάλλονται «με το σχήμα τους και μόνο» όπως είχε πει ο Βασίλης Ραφαηλίδης.
Η δύναμή τους είναι τεράστια.
Αφήνουμε στην άκρη τους χριστιανοταλιμπάν που συνήθως είναι χαρακτήρες τύπου «Ελένης Λουκά» και να πούμε για τους πιστούς, τους ανθρώπους της εκκλησίας οι οποίοι αναπτύχθηκαν κάτω από τα ραντάρ μας στη σύγχρονη ελλάδα πολλές φορές κρυπτόμενοι γιατί η εποχή δεν τους ευνοούσε. Δεν ήταν της μόδας. Δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι. Η πίστη τους και η αφοσίωσή τους στην εκκλησία επιβάλλει να ακολουθούν κανόνες, να είναι εργατικοί, να είναι συνεπείς να είναι ολιγαρκείς. Τα κουτάκια που λέγαμε. ΄Σπουδάζουν και τα καταφέρνουν. Τα παιδιά τους μεγαλώνουν με δυσκολίες χωρίς να καλομαθαίνουν. ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ. Αποκτάνε θέσεις σημαντικές στο μηχανισμό του κράτους. Δεν είναι χαζοί. Πολλοί είναι εξαιρετικά ευφυείς και πρωτεύουν σε επιστημονικούς τομείς. Συμπλέουν με την κάθε μορφής εξουσία γιατί η ιεραρχία είναι σημαντικό γι αυτούς και αποδέχονται και την επιστήμη γιατί είναι εργαλείο στα χέρια τους. Έχουν μάθει να την σέβονται. Εκτός …
Εκτός αν έρχεται σε σύγκρουση με την «υπέρτατη αλήθεια». Η οποία εκφράζεται από τους επαγγελματίες. Και «επαγγελματίες» δεν είναι (μόνο) η επίσημη εκκλησία αλλά κυρίως ένα δίκτυο φανατικών που παρεπιδημούν σε μονές και ενορίες κάνοντας συστηματικά δουλειά για να προασπίσουν τα συμφέροντά τους. Πάλι εδώ έπρεπε να είχαμε αντιληφθεί τι συμβαίνει όταν κατέβηκαν εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους για το θρήσκευμα στην ταυτότητα.
Γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, καθηγητές πανεπιστημίου, στρατιωτικοί (πολλοί στρατιωτικοί), δάσκαλοι κάθε βαθμίδας (και εδώ είναι το δράμα) κλπ κλπ ελέγχονται στην κυριολεξία λόγω της πίστης τους από αυτό το σκοταδιστικό δίκτυο που (χρησιμοποιώ πάλι τα λόγια του Ραφαηλίδη) «επιβάλεται μονο με το σχήμα του» (hint : Σωτήρης Τσιόδρας)
Στρατιώτες εκπαιδευμένοι και πιστοί
Που πάμε λοιπόν ? Όσοι ελπίζουμε σε μια κοινωνία μακριά από τον σκοταδισμό την θρησκοληψία, μια κοινωνία της επιστήμης και της γνώσης της αναζήτησης των ορίων του ανθρώπου και της εξερεύνησης του κόσμου είμαστε άχρηστοι ? Δεν έχουμε ανάλογες ικανότητες ? Δεν έχουμε λογική ? Δεν υπάρχει αντίπαλο δέος ?
Ας μην αναφέρουμε το αντίπαλο δέος που αποτελείται το ένα κομμάτι από επίσης από φανατικούς θεωριών περασμένων αιώνων και ένα άλλο κομμάτι από γραφικούς που αμφισβητούν επίσης την επιστήμη και ας επικεντρωθούμε στους ανθρώπους της λογικής. Όχι δεν είμαστε άχρηστοι. Έχουμε ανάλογες ικανότητες και ίσως περισσότερες.
Αλλά 1ον : ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ
Και 2ον : «We can’t win against obsession. They care, we don’t. They win. [Douglas Adams]»
Drone (@spigaro) 